Mindf#ck

Soms kan je hunkeren naar de zon. De winter is lang geweest, de dagen donker. Er zijn een paar fijne dagen voorbij gekomen, maar die zijn al snel vergeten door de dagen met regen die daarop volgde. Negatieve dingen wegen nu eenmaal zwaarder dan de fijne ervaringen. Dit blijft een leuke waarneming…

En dan is daar de dag dat de zon schijnt. De zon lacht jou toe, je loopt naar buiten. Het is heerlijk warm. Je hoort de vogels vrolijk kwetteren. Eindelijk wordt je blij, je voelt je fijn. Wat heb je hier lang op gewacht. En dan… dan besef je je opeens dat je die dag niet van de zon kan genieten. Je werkt de hele dag binnen op kantoor. Het enige wat je kan doen is de mensen vrolijk voorbij zien wandelen en fietsen terwijl achter jouw bedompte bureau zit.  Opeens is je fijne gevoel weg. Het doet er niet meer toe of de zon nu schijnt of dat het waait en onweert. Je kan er toch niet van genieten. We genieten pas als we iets “hebben” of als we er van kunnen profiteren.

En zo “werkt” dat ook als je denkt dat je niet meer dieper kan vallen. Als je net te horen hebt gekregen dat je partner jou verlaat en je je eigenlijk geen leven zonder die ander kan voorstellen. Je kwijnt weg. Dagen huil je. Je weet niet wat je moet beginnen nu. Niemand begrijpt je. En dan krijg je de uitslag van een medisch onderzoek. Je hebt een hele vieze ziekte onder je huid. Bam! Opeens is het niet meer belangrijk dat jouw liefde je heeft verlaten. Je wilde niet zonder hem of haar en nu maakt het allemaal niks meer uit, zolang je maar blijft leven. Dat is nu het belangrijkste.

We kunnen ons zo druk maken om iets, maar we kunnen ons nog drukker maken om iets anders. Was het dan wel echt zo erg? Ja, natuurlijk hoor ik nu zovelen roepen. “Er zijn nu eenmaal dingen die erger zijn dan anderen”.
Of is het nu eenmaal normaal, omdat iedereen dit normaal vindt? Misschien is het wel niet normaal dat we dit allemaal zo vinden. Misschien zou het wel eens kunnen zijn dat we altijd dat geluk najagen en ellende uit de weg proberen te gaan, en hierdoor nooit echt voor 100% tevreden kunnen zijn.

Ik zeg hiermee trouwens niet dat je je nooit meer ongelukkig mag voelen, dat is alleen maar je hoofd in het zand steken en net doen of het jou niet raakt. Dat is iets anders. Het is alleen zo dat we altijd het idee hebben dat we vanuit onszelf niet compleet zijn. We zoeken altijd geluk, liefde en erkenning van andere mensen of in fijne situaties. Dit doen we ons hele leven totdat we gaan beseffen dat we nooit echt leven of hebben geleefd.

Onze mind f#cked echt met ons. En wij zijn de pionnen die meespelen. Heb je hier wel eens bij stilgestaan? Als je stilstaat bij het leven, dan ga je de dingen anders zien, dan als je maar blijft rennen.

Iris