Met welke intentie doe jij iets?
Je kan zeggen dat je lief voor jezelf bent als je “nee” zegt, of een grens trekt, maar doe je dat vanuit hardheid of vanuit zachtheid?
Met “zacht” bedoel ik niet dat je aan jezelf denkt.
Je kan ook vanuit een verkeerde intentie aan jezelf denken.
“Dan maar niet” is er zo eentje.
Soms kan je namelijk in een situatie zitten waarin je wordt opgeslokt. Je ziet de rest om je heen niet meer. Jij zit in je eigen “veilige” wereldje en dat voelt goed. Maar anderen begrijpen jou niet en jij bekijkt het nu realistisch. Maar is dat ook zo of reageer je vanuit hardheid?
Dan denk je… oké , jij wilt mij niet meer zien? Jij begrijpt mij niet? “Dan maar niet”
Maar dat is niet die zachtheid. Dat is de harde buitenkant die dan spreekt. Vanuit een gekwetste “jij” doe je dan de deur dicht. Je denkt dat je het doet vanuit liefde voor jezelf, maar kan het niet zo zijn dat dit een harde buitenkant is?
Met zachtheid bedoel ik dat iedereen van binnen “liefde” is. In essentie is iedereen dit dus, maar we proberen ons op een harde manier “staande” te houden.
Je zegt dan iets om je eigen grens aan te geven, maar van binnen blijf je onrust ervaren. Alleen dat gevoel duw je weg. Jij hebt die keuze gemaakt en je bent er klaar mee! Toch?
Maar is dat zachtheid. Of is zachtheid ook accepteren dat je die onrust ervaart en dat er te laten zijn? Of vanuit zachtheid toch contact opnemen met de ander?
Want als we deuren sluiten, dan gaan ze vaak ook voor goed dicht. Je wordt nukkig. En dat heeft een wisselwerking. De ander denkt dan ook vaak “dan maar niet”.
Misschien zijn we wel te hard voor onszelf.
De vraag is dus of je uit vanuit hardheid of vanuit zachtheid doet.
En dat antwoord ervaar je in de rust of in de onrust.
Niet in je hoofd, maar in je gevoel.
MooiMens 