Soms gebeurt er in ons leven iets wat niet fijn is. Je kan je hierdoor erg verdrietig voelen. Het raakt jou.. Je beseft dat dit jou ook kan overkomen. Wat was het deze keer dichtbij. Je voelt verdriet, pijn, angst.
Je wilt niet dat dit jou raakt. Je wilt niet stilstaan bij deze gevoelens. Je wilt sterk zijn. Je vindt jezelf maar stom dat jij je zo laat meeslepen door die gevoelens en je zet een knopje om.
“Zo is het leven” roep je dan maar lachend.
Je ontkent je eigen gevoelens en je zegt wat je denkt dat iedereen wilt horen. Geen gezeik en gewoon doorgaan. Aan al die gevoelens heb je toch niks… Dus weg ermee!
Maar iets gaat niet weg als je alleen zegt dat het weg moet gaan. Dat is wishfull thinking, of new age denken. Het is jezelf iets wijsmaken.
Het is hetzelfde als boeken lezen over jezelf helen, maar met alleen lezen gebeurt er weinig. Het is hetzelfde als zeggen dat je stopt met roken, maar met woorden uitspreken gebeurt er niks. Het is hetzelfde als twee keer per week naar yoga gaan, je voelt je relaxter. Je bent gezond bezig, maar dat gevoel is niet wat je wilt ervaren diep van binnen.
Je kan iedere dag bidden tot God of Allah of Boedha. Je kan vragen of vergiffenis, om meer geluk of gezondheid. Je bent dan heel religieus bezig, maar je legt de hoop op jouw geluk bij iemand anders neer.
Zie je het patroon? Je wijst jezelf af door iets niet te mogen voelen van jezelf of omdat anderen vinden dat je je niet moet aanstellen. Of je vindt van jezelf dat je er niet te lang bij stil moet blijven staan. Je stopt de pijn en het verdriet maar weg en roept lachend dat het niet anders is en dat het heus wel weer goed komt. Shit happends, that’s life!
Vervolgens ga je vrolijk verder, met dat gevoel IN jou. Je neemt als het ware genoegen met dat gevoel. Je neemt genoegen met positief denken, je neemt genoegen met het gevoel dat je voor een dubbeltje bent geboren en nooit een kwartje zal worden. Met dit alles lijkt het alsof je het positief bekijkt, maar het enige wat je doet is je gevoel wegstoppen.
Je zet jezelf eerder in een slachtofferrol en dit kan weer lijden tot hele negatieve gedachtes.
Je kan woorden zeggen, je kan woorden denken en hoe mooi de woorden ook zijn, jouw gevoel kan zoveel anders zijn. Iemand kan tegen jou praten en je kan je zo binden, maar woorden zijn woorden. Je kan ook naast iemand zitten en elkaar voelen… zonder woorden…
Juist dat is het verschil. De weg is naar jezelf toe, niet al die omleidingen buiten jou om.
Iris
