Comfortably Numb
Letterlijk betekent dit comfortabel gevoelloos. Misschien denk je bij deze twee woorden dat dat best wel lekker kan zijn. Je voelt niks, en je hebt het comfortabel. Lekker toch?
Zo is het helaas wel vaak hoe we leven.
Als we worden geboren is dat een hele beangstigende ervaren. We weten hier zelf niks meer van. Eerst zit je veilig in een beschermde baarmoeder en zo kom je door een benauwd kanaal de wereld binnen. Opeens staan we in contact met geluiden, licht, onze moeder die we al heel lang “kennen”. Zodra we wat ouder worden gaan we op ontdekking uit. Wat is de wereld mooi. Maar we leren ook al snel om te voldoen aan al die normen die ons worden opgelegd. We passen ons aan. We willen geen schreeuwende moeder of een verontruste vader. We willen liefde, en liefde krijgen we als we doen wat ons wordt verteld.
Eigenlijk verliezen we al heel snel ons eigen ikje
We behalen goede cijfers, want dan zijn onze ouders trots. Of we gooien juist de kont tegen de krib, want wat als het niet lukt?
We gaan braaf vijf dagen naar school, ook al voelt dat niet goed. Ons wordt gevraagd wat we willen worden als de later groot zijn. We krijgen de vraag waar we zullen wonen als we zijn getrouwd. (het zijn allemaal indirect suggesties die ons klaarstomen voor het leven zoals het hoort te gaan). Leren, werken, huis kopen en trouwen.
Als dan de basisschool is afgerond, dan gaan we naar het voortgezet onderwijs. Weer vijf dagen naar school. Vaak met bergen huiswerk. Natuurlijk willen we nog iets bijverdienen, dus dat doen we er ook nog even bij. Want ja, je moet in deze maatschappij nu eenmaal werken voor je geld. Toch?
Het liefst moet je dan zo vroeg mogelijk het huis uit, want als je thuis blijft wonen, dan vervallen er toeslagen voor je ouders. Je denkt op dat moment dat je heel wat bent. Een eigen plek om te wonen, geld dat je verdient, misschien wel een kleine auto. Maar dit is waar we ons hele leven in blijven hangen.
We beginnen op maandag met klagen dat het maandag is. We leven naar het weekend toe. Dan kunnen we namelijk feesten zodat we de drukken week kunnen vergeten en ons voorbereiden op de komende week.
Ondertussen voldoen we wel aan het leven zoals het hoort. Of toch niet? Want er is ons ook nog verteld dat we een fijne relatie moeten hebben om ons compleet te voelen. Dus we gaan op zoek. Misschien denk je met je 15e al dat je dat hebt gevonden, en soms denk je dat je de eeuwige vrijgezel bent als je met je 33e nog single bent.
Och, en eigenlijk voelt alles wel comfortabel. Je hebt het goed. Je hebt iets om naar uit te kijken. Zolang er geen gekke dingen gebeuren, dan is het leven een feestje.
Maar we zijn gevoelloos. We zijn marionetten geworden van ons eigen schouwspel. We zitten in een groot web verstrikt, waar we niet uitkomen. Soms denk je ook helemaal niet dat je in een web zit. Het voelt niet als een pop die beweegt doordat iemand anders met de touwen speelt. Totdat je in een situatie komt, waar je leert om zelf te bewegen. Waar je leert je eigen keuzes te maken, onafhankelijk van de keuzes van een ander.
Gevoelloos zijn lijkt heerlijk, maar je voelt ook geen intense vreugde. Je moet vreugde uit situatie halen, uit je contacten met anderen, uit je kinderen, uit de voldoening van je werk, uit de dingen die je kan kopen met je geld. Maar het is één groot toneelspel.
We worden van kleins af aan al klaargestoomd om in het systeem te passen. We leren wat ze ons vertellen, maar mogen we ook leren wat we willen weten? Dat is wat ik mis in het schoolsysteem!
Om iets te zijn, moet je verder leren. Beroepsonderwijs noemen we dat. Dat geeft al meer voldoening, maar waarom moet je iets worden als je al iemand bent?
En na al dat leren, gaan we werken. Waarschijnlijk eerst om de studieschuld af te betalen. En dit riedeltje blijven we iedere week herhalen tot we mogen stoppen met werken. Yep, die leeftijd wordt ons ook nog eens netjes verteld. En in al die tijd zijn we afhankelijk van geld. We durven geen andere stappen te zetten, want stel dat je een tekort krijgt. We denken dat we het goed voor elkaar hebben als we een huis kopen, maar we zitten nog dieper vast in dat systeem. Geld lenen voor een auto? Ja, geweldig. Die getallen worden wel gecreëerd op jouw bankrekening, want wees eens eerlijk, zo verdienen ze veel aan jou.
Gevoelens en emoties voelen we wel, maar laten we alleen niet echt toe. Laat ons maar dat masker dragen. Het masker dat alles oké is. Maar is alles oké als je uitkijkt naar dat verzetje in het weekend? Moet je bijtanken op vakantie om vervolgens weer in die ratrace mee te moeten draaien.
Het leven is er om gevoeld te worden. Je mag het ervaren. Je mag je eigen weg volgen. Je mag je eigen touwtjes in handen nemen. Gevoelloos zijn is pijnvrij, maar je hebt pijn nodig om te ervaren dat je leeft! Alle emoties laten jou namelijk iets ervaren en willen gevoeld worden. Juist om te leren!
En ja, soms zullen de touwtjes vallen, maar het doek blijft omhoog. Kleur je eigen leven. Dan maar soms met tegenslag. Alleen zo zal je leren wat het echte leven is. Dat leer je niet in boeken, dat leer je niet op je werk. Voel, soms ongemakkelijk en soms heel comfortabel, maar voel. Dat is leven.
Er zijn zoveel mensen die na een heftige gebeurtenis even stilstaan, maar dan gelijk weer doorgaan. Want we moeten! Dat wordt ons verteld. Dat kan een half jaar goed gaan, een jaar of misschien wel een paar jaar, maar er komt een moment dat het gevoeld moet worden. Je kan jezelf niet voor de gek houden. Geloof me. Dan is het niet meer comfortably numb, Dan is het oncomfortably chaos. En juist dan kan je weer beginnen met het opnieuw opbouwen. Als je gaat opruimen, dan wordt het eerst ook een ongelooflijke chaos. Alle kasten trek je leeg. Je wilt overzicht. Het kan even duren voor je dat overzicht weer krijgt, of zin om alles uit te zoeken. Als je dan klaar bent, dan heb je veel rotzooi de deur uit gedaan en je hebt weer overzicht. Dat voelt fijn. Dus voel je maar eens niet comfortabel. Juist dan kan je beginnen met “opruimen”.
Iris ❤
