Ik heb jarenlang geworsteld met verlatingsangst. Althans, toen wist ik dat niet en nu “zie” ik het. Maar WTF? Ik kwam er ook achter dat ik bindingsangst had. Als iemand echt dichtbij kwam, dan was ik weg. Niet lichamelijk, maar in mijn hoofd en met mijn gevoel was ik al weg aan het rennen.
Maar… Is dat wel echt zo? Zijn die 2 termen niet gewoon woorden waar we ons achter kunnen verschuilen? Want wat ligt er nog achter verlatingsangst? Wat ligt er nog achter bindingsangst? Als je dieper gaat voelen, wat kom je dan tegen?
Bij beide angsten loop je op je tenen. Je houdt jezelf groot. Je doet je anders voor dan wie je bent. Je ademt niet door, je gevoel blijft steken. Het voelt als een beknelling, maar stel je eens voor als je dieper zou gaan? Wat kom je dan tegen? Je komt in een leegte, een plek waar het donker en koud is. De plek die je wilt blijven bedekken. Dus je bent altijd bezig met liefde en waardering te krijgen van anderen om die koude, donkere leegte niet te ervaren.
Je wilt niet verlaten worden! Daardoor geef je geen grenzen aan. Ze moeten je leuk blijven vinden, want zelf vind je je maar waardeloos. Je graait naar liefde, en ondertussen zie je niet meer wat je eigen behoeftes zijn. En die verlatingsangst is echt. Die angst gaat diep, maar het is jezelf die je al misschien bijna heel je leven voorbij bent gelopen. Je hebt jezelf al lang geleden verlaten!
En wat als iemand nu eens die koude leegte in jou zou zien? Dan zal die ander jou niet meer leuk vinden toch? Dus iedereen die ook maar iets te dichtbij komt, die duw je weg. Je laat de hele wereld zien hoe sterk je bent. Dat je het wel redt in je eentje. Jij bent die zelfstandige persoon die niemand nodig heeft. En als je dan de warmte voelt van iemand anders, dan is jouw kou opeens weer zo voelbaar. En dat wil je niet. Die kou die doet verdomde pijn. Dus je duwt af. Je zet weer een masker op en je gaat door. En met dat masker, zie je ook jezelf niet meer.
En het is zo makkelijk om mee te gaan in die verlatingsangst en bindingsangst. Het lijkt wel of iedereen het heeft. Dan zal het wel normaal zijn toch? Als je eerlijk bent hoef je ook niet eens die angsten te zien. Er is afleiding genoeg. Voel je je even niet geliefd? Tinder staat vol met aandacht. Komt iemand te dichtbij? Een leuke avond stappen, een nieuwe cursus of wat dan ook. Het ligt allemaal voor het oprapen.
De enige vraag is…Hoe is het nu ECHT met mij?
Gooi je maskers af. Kijk in je eigen ogen. Richt je niet op anderen.
Ga naar binnen. Voel die leegte. Ervaar die kou. Die kan niemand anders voor jou vullen. Huil je eigen warme tranen zodat je van binnenuit smelt.
Juist dat ben jij! Dat is jouw ziel. Sta open voor jezelf en juist pas dan zal je vol vertrouwen in een verbinding met iemand anders kunnen stappen. Dan hoef je je niet meer anders voor te doen, dan hoef je geen angst meer te hebben dat de ander jouw leegte ziet. Je kan dan jezelf zijn en je omarmt je eigen leegte. Ook die mag er zijn.
Dat kleine mensje in jou wat ooit de weg is kwijtgeraakt, mag weer thuiskomen.
Die termen, daar hoef jij je niet achter te (ver)schuilen. Ga jezelf zien
Iris ❤
Vindt je deze blog mooi of waardevol?
Vanaf nu kan je MooiMens supporten door een donatie naar keuze te doen. Ik ben je hiervoor heel dankbaar 💞🙏
Je bent welkom om een donatie te doen via 1 van de onderstaande linkjes.
