Ik dacht dat ik het kon

Ik dacht dat ik het kon. Onvoorwaardelijk liefhebben.
Ik dacht dat ik het kon. In liefde vrijlaten.

Een aantal jaren lang had ik geleerd om bij mezelf te blijven. Ik had geleerd om telkens weer los te laten. Ik dacht ik de lessen wel geleerd had.

En toen was daar “de liefde”. Hij was beschikbaar en bereikbaar.
Ik hoefde niet meer los te laten. Ik hoefde niet meer terug naar mezelf. Ik wilde alles ervaren wat er die jaren ervoor wel was gevoeld maar niet ervaren.

Als het dan eenmaal mag, dan ga je diep in verbinding. Waar je je eerst vast moest houden om niet te vallen in “de liefde”, is niet meer, en je geeft je over. Het was heftig. Het ging diep. Niet alleen de liefde maar ook de pijnen werden zichtbaar, en al snel werd de rem erop gegooid.

De diepste angst doorstaan

Er is veel aan de hand op zielsniveau. Ik hoor de verhalen om mij heen en ik heb het zelf ook ervaren de laatste weken. Er is verschuiving. Er is een kracht die je anders laat voelen.

Ergens las ik laatst een reactie wat dan überhaupt het nut was van deze verbinding als het enige wat je moet ervaren die afwijzing is. Wat is de les van zoveel pijn? Waarom al die angsten onder ogen moeten zien?

Een mooi stukje om te delen…

Nuchter blijven Iris. Het is nu niet de tijd om al jouw gevoelens te voelen. Ik zat mezelf rustig te houden, maar dat lukte natuurlijk niet echt. Eindelijk zou ik hem zien. Eindelijk zou ik hem ontmoeten. Hoe zou hij ruiken? Hoe zou zijn stem klinken? Als ik er zo bij stil sta is het toch wel raar dat hij zo belangrijk voor mij voelt, maar dat ik nog niet eens weet hoe zijn stem klinkt.

Liefde of verdwaald?

Was het meer dan liefde of was het een leegte die we opvulde?
Jij bij mij, ik bij jou…

Als jij “ons” heftige gevoel ook bij een ander kon ervaren, was het dan geen illusie geweest?

Was het misschien een gemis in jezelf en stond ik voor jou open waardoor je alleen maar hoefde te vallen in mijn liefde die ik wilde geven en die jij zo nodig had?

En toen je omringd werd door die liefde, of moet ik zeggen door mijn eigen open wond, voelde dat juist als de hemel op aarde omdat je helemaal kon zijn zonder iets te hoeven doen?