Opeens had ik een huilend zoontje in bed. Hij had een hele fijne dag op de camping gehad. Eindelijk had hij zich gemengd met de kinderen. Na vele weekenden alleen met het buurmeisje te hebben gespeeld had hij nu het spelen met andere kinderen verkozen boven het alleen hangen in de caravan. Ik was mega trots op hem en deelde dit. Wat er toen gebeurde had ik niet verwacht. Hij begon te huilen. “Ja maar mama, nu zie ik deze kinderen niet meer”. Dat was wat er in hem speelde. Het voorseizoen is voor sommigen al bijna afgelopen en hij is er dit weekend niet omdat hij naar zijn vader gaat.
Ik voelde zijn verdriet, want opeens besefte ik dat ik ook dit verdriet ook ooit heb ervaren. Opeens kwam het allemaal terug. Ik was een jaar of 12 en samen met mijn moeder en broer ging ik op vakantie. De eerste keer zonder vader. Tijdens die week had ik een vriendje gemaakt. Niet zomaar een vriendje, maar eentje die tegen mij opkeek. Het was een jongetje van een jaar op 4. Ik was er helemaal verliefd op. En toen moesten we naar huis…
Ik werd kwaad op mijn moeder en eigenlijk op heel de wereld. Wie verzint nu zoiets als vakantie als je dan toch weer weg moet gaan? Ik heb een hele dag gehuild, want ik wilde geen afscheid nemen. Toch deed ik het. Het moest. Met dikke tranen op mijn wangen. Ik heb mijn moeder een week niet aangekeken. En natuurlijk kon zij er niks aan doen, maar ja… Wie had mij meegenomen hè! Op dat moment wist ik niet beter.
En dan zeg je tegen jezelf… Dit nooit meer!
Nee, nooit meer zou ik mij zo hechten aan iemand anders. Anderen gaan toch alleen maar weg! Misschien ben ik toen de wereld niet meer leuk gaan vinden? Misschien heb ik daar de fundering van mijn muur gebouwd? Daar ben ik misschien wel tegen mezelf gaan zeggen dat ik het wel alleen kan! Dat ik niemand anders nodig heb. Ze gaan toch alleen maar weg.
Ik hoop zo dat mijn zoontje deze overtuiging niet maakt, maar wat is hij al teleurgesteld geworden in zijn leven. Zijn vader die kilometers ver van hem weg gaat wonen. Verandering van 2 scholen (wat wel een verbetering was, maar natuurlijk ook weer met afscheid van vriendjes). Drie vriendjes uit zijn klas die naar een andere school zijn vertrokken. Allemaal gaan ze weg.
Ja, ik kan mij heel goed voorstellen dat hij zijn eigen wereld beschermt. Ik kan mij heel goed voorstellen dat hij niemand meer echt binnenlaat. Hij wilt de controle houden over het spel. Waarschijnlijk zodat hij niet meer teleurgesteld kan worden. Ik begrijp het opeens waarom hij vaak zegt geen kind / kind te zijn. Liever alleen en geen pijn ervaren, dan gehecht raken en dan toch weer alleen gelaten te worden. Ik begrijp opeens zijn weerstand naar kinderen en volwassenen. Ik zie zijn strategie om mij niet te verliezen aan een man.
En ik zie mijn eigen verdriet weer voorbij komen. Ik kon het op dat moment ook weer helemaal ervaren.
Toch is het mij nooit gelukt om geen pijn en verdriet te ervaren als iemand wegging uit mijn leven. Ook al had ik degene niet helemaal binnen gelaten. De ander gaat dan toch weg en ook al was het soms mijn eigen keuze, dan nog kon het verdriet enorm intens zijn. Alsof je uit elkaar wordt getrokken. Opeens zie ik waar dit verdriet vandaan komt. Ik doorzien mijn patroon.
Het afscheid wat ik nooit wil ervaren, komt juist dubbel zo hard binnen als ik mij ervoor wil beschermen. Het is namelijk nooit echt af. Ik heb mezelf dan niet helemaal laten zien door mijn angst, maar daardoor is ook nooit iemand echt gebleven.
Ik kan er nu zijn voor mijn zoontje, maar ik kan er nu ook zijn voor mijn eigen jongere ik. Die kleine ik die niet echt heeft geleerd wat liefde is. Wat alleen maar bang was voor het afscheid en daardoor al met angst een relatie aanging. Niet bewust natuurlijk, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik nooit helemaal aanwezig was. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mannen aantrok die dan ook nooit helemaal aanwezig konden zijn.
En wat heb ik een afscheid mogen ervaren in dit leven, waardoor mooie mensen uit mijn leven zijn gegaan.
Ik zie het.
Nu kon ik mijn zoontje bijstaan in dit verdriet, hopende dat hij er anders mee om gaat gaan.
We hebben allemaal pijn geleden van binnen, maar het gaat erom dat je vol overgave gaat leven. Echt open staan! Open blijven. Geraakt worden. Gezien worden. Bewust zijn. Verbinden. Niet vanuit angst, maar vol overgave!
Iris ❤
MooiMens 