Je kan nog altijd dieper vallen

En als je denkt dat de les nu wel geleerd is, dan kom je erachter dat een bladzijde dubbel zat.

Werken aan jezelf. Iedereen die hier leest die weet wel wat het is. Er is bewust of onbewust iets op jouw pad gekomen waardoor je niet anders kan dan te gaan luisteren naar je eigen gevoel. Voor mij is de les “de liefde”. Al vrij jong “gaf” ik mezelf om geliefd te worden. Al vrij jong overkwam het mij dat ik mijn lichaam als ruilmiddel zag. Al vrij jong leerde ik dat ik geen macht over mijn eigen lichaam had als ik werd overmeesterd. Al vrij jong zocht ik mijn rust en zekerheid in een relatie. Ik kwam erachter dat zekerheid een schijn van zekerheid was. Ik leerde om te vrezen voor mijn leven omdat ik iemand mezelf niet meer kon geven.

Daarna begon een nieuwe zoektocht naar liefde. Altijd onderweg naar liefde ook al dacht ik dat ik niet op zoek was.

Toen ik door iemand het vuur weer in mij voelde branden, kwam het besef dat ik iets miste in mij. Dat vuur had ik al lang niet meer ervaren. De waakvlam stond wel altijd aan, maar dat intense warme gevoel was er zelden. Ik kon dit blijven ontkennen en het blijven wegstoppen en genoegen nemen met die waakvlam. Ik kon de warmte bij anderen blijven zoeken of ik kon dat vuur wat ik had ervaren willen blijven voelen. Ik kon uit die cirkel komen door te werken aan mezelf. Uiteindelijk was het geen keuze. Het overkwam me.

Ik kon het echter niet even fixen. Die harde laag die ik om mij heen had getrokken mocht iedere dag een beetje zachter worden. Zacht, zodat de lagen vanzelf oploste. En voor ik er erg in had stond ik voor de grootste uitdaging. Het liefhebben van iemand die op afstand bleef. Door relaties werd altijd mijn behoefte gevuld, nu was daar de afstand.

De afstand was lichamelijk. De zielsverbinding was heel sterk. Alle pijnen die ik normaal zo uit de weg zou gaan kon ik niet meer ontlopen. Ik werd ernaar toe getrokken. Letterlijk en figuurlijk. Ik wist dat ik er nu doorheen moest. Ik werd gezien, maar niet met de ogen. Ik werd geliefd, maar niet in de open mooie ruimte. Ik werd vastgehouden, maar tevens ook afgewezen. De woorden waren altijd hard en het gevoel liet altijd anders ervaren. Toen uiteindelijk de woorden te hard werden om te horen, had ik de kracht om voor mezelf te kiezen.

Maar voor jezelf kiezen lukt niet op wilskracht. Je moet het van binnen dat vuur voelen branden. Je leert dat niet uit boeken en een cursus kan je er ook niet voor volgen.

Als je dan denkt dat je er eindelijk bent, dan kan er nog een lesje bij. Als je denkt dat je niet dieper kan vallen, dan zakt de grond nog een stuk onder je voeten weg. Door iets wat je ziet of wat je leest.

Het afgewezen voelen. Het genegeerd worden. Het altijd niet genoeg zijn. Die diepe innerlijke (kindpijn) die werd nog meer aangeraakt. Soms lees je dingen die je liever niet wilt weten. Je weet het wel, maar je wilt het nooit zien. Maar ik zag en ik voelde weer die pijn. De pijn waar de hele reis door was ontstaan. Het ging door heel mijn lijf. Ik moest bijna overgeven. Ik voelde me klein en niet gezien. Vooral niet bemind. Ik kon het niet uitschreeuwen dat hij nog maar pas geleden tegen mij zei “ik hou van jou” en dat hij nu zo de andere kant op keek. Ik moest mezelf klein blijven houden terwijl liefde gewoon gezien en gedeeld mag worden. Het voelde zo niet eerlijk. Ik dacht dat ik alles al gevoeld had, maar deze bladzijde was nog niet opengeslagen. Toch was er een merkbaar verschil. Waar ik een paar jaar geleden bijna aan onderdoor zou zijn gegaan, was nu opeens anders.

Deze weg had ikzelf afgelegd. Deze lange weg. Het was de weg naar mezelf en die kon niemand mij afnemen. Ik voelde wat ik voelde. Even stond ik stil. Stil bij mijn emoties.. Het verdriet en de pijn. Ze waren goed. Ik heb ze gevoeld. Zonder oordeel. En toen kwam mijn innerlijke stem weer terug. “Iris, je bent het wel waard”.

Iedereen die deze weg bewandelt weet dat iedere dag een les of een geschenk is. Je zal nooit klaar zijn met deze weg.

Ik besef me dan ook heel goed dat deze les nog niet over zal zijn, want straks komt er wel iemand dichtbij. Leren blijven we altijd doen. Als je steeds meer tot jezelf komt, verandert ook je perspectief. Alles blijft veranderen en verschuiven. En net zoals de bloemen blijven groeien, zo zal jij dat ook blijven doen totdat je de mooiste versie van jezelf bent. Mooi in bloei door groei ❤

Niemand anders kan jou heel maken, alleen jij hebt die superkracht!

Iris ❤