Afgelopen week heb ik een vriend benaderd om te vragen of die een avondje op stap wilde gaan. Ik kreeg als antwoord dat hij het nog niet wist. Hij had net een nieuwe meid leren kennen en kon nog niet zeggen hoe alles ging lopen. Dat is natuurlijk geen probleem, alleen kwam hierdoor wel een bepaald gevoel bij mij omhoog. Hoe snel kan je iets niet meer doen “voor iemand anders”. Ik heb ook getrouwd vrienden of vrienden met een vriendin. Denk ook maar niet dat het in hun opkomt om te zeggen thuis dat ze met een vrijgezellen vrouw een avondje op stap gaan. Laat staat dat ze weten dat er wel eens chat contact is.
Als ik hier bij stilsta vind ik het toch raar. Als je vrijgezel bent dan heb je vaak een lekker leventje. Je gaat en staat waar je wilt. Je vindt het lekker om een avondje alleen op de bank door te brengen. Je gaat naar vrienden of familie. En dan leer je iemand kennen. Heel vaak zie je dan dat jij als onafhankelijk mens verandert. De relatie voelt goed en al gauw is het niet meer fijn om alleen op de bank te zitten. Avondjes met vrienden of familie worden afgezegd of je neemt de nieuwe liefde mee. Dan komen daar de regels die we allemaal zo normaal vinden. De regels in de liefde. Of zijn het regels van een relatie, want echte liefde stelt geen regels op toch? Echte liefde hoef je niet zeker te stellen. Liefde ervaar je en hoef je niet aan een riem te leggen.
Toch is het vaak dat één van de partners onzeker is. Het wordt als niet fijn ervaren als de ander nog omgaat met mensen van het andere geslacht. Schijnbaar is dit een hele sterke regel, want bijna overal wordt deze wel ingelast. Als er dan wel contact is met iemand van het andere geslacht dan is deze meestal “veilig”. Het is een goede vriend of vriendin van de partner. Dat is vertrouwd en dat “mag”…
Waarom doen we deze regels inlassen in een relatie? Regels om ons veilig te voelen? Het zijn kleine manipulaties. Je verwacht van de ander dat hij/zij iets afhakt van zichzelf. Iets wat fijn voelt moet weg. “Ja, dat is toch ook normaal” hoor ik velen denken. Dat doe je toch gewoon uit respect voor de ander?! Kan het echter niet zo zijn dat als jouw partner respect heeft voor jou, dat hij/zij jou dan juist niet voor die keuzes stelt, en andersom natuurlijk ook niet! Dat je vrijgelaten wordt en niet moet voldoen aan voorwaarden om maar in die relatie te passen?!
Het is hetzelfde als eisen dat het contact met de ex minder wordt, alleen op stap gaan minder moet, naar andere mensen kijken als niet fijn wordt ervaren, de vakanties altijd samen gevierd moeten worden enz enz. Om jouw partner maar gerust te stellen laat of doe je dit “uit liefde”. Echter doe je het voor de relatie en voor de relatie gaan is weglopen van jezelf. Je loopt niet de kant van jezelf op. De relatie kan zo zeker veilig voelen, maar eigenlijk heb je onder (onzichtbare) dwang eisen gesteld. De veiligheid is echter een schijnveiligheid. Dit kan zeker ook lang goed gaan. Zolang je goed op elkaar bent ingespeeld en er geen “regels” worden verbroken, dan voelt alles fijn en veilig. Echter zodra er ook maar een kleine overtreding is, dan kom je razendsnel in een relatiecrisis terecht.
Ergens zit er zoveel angst om die veiligheid kwijt te raken, dat je doet wat je moet doen voor de relatie. Zo blijf je leven in angst tussen hoop en vrees, tussen afwijzing en zelfafwijzing. Toch weet je uit eigen ervaring dat deze behoefte aan veiligheid niks anders is als afhankelijkheid en niet eens zeker is. Zodra er maar één scheurtje in het bolwerk ontstaat, zal het hele ei barsten. De schaal geeft een veilig gevoel, maar één tikje is genoeg om heel veel pijn en verdriet te ervaren als deze veiligheid wordt verbroken. Je hebt het zeker wel eens ervaren.
Wat voor een gevecht moet je trouwens zelf leveren als je iets ervaart wat tegen de regels ingaat! Dus ook in de “veiligheid” van de relatie kan je pijn en verdriet ervaren. En dat alles om dat hele kaartenhuis te laten staan.
Iris
MooiMens 