Ik beken – persoonlijk verhaal

Persoonlijk – Ik beken

Velen volgen mij omdat jullie het mooi vinden wat ik schrijf. Toch moet ik iets bekennen. Ik voel alles wat is schrijf, maar ik val ook nog vaker in de valkuil van afhankelijkheid.

2,5 Jaar geleden ben ik in contact gekomen met een man. De donkere dagen van het jaar waren aangebroken en ik wilde niet alleen zijn dus ik besloot om mezelf in de markt van vrijgezellen te gooien. De eigenlijke reden was dat er iemand in mijn hoofd zat en die wilde ik eruit hebben. Tevens had ik voor mijn gevoel al heel veel geleerd over mezelf dat ik nu wel stabiel een relatie in kon stappen (ik was een half jaar alleen na een relatie van 8 jaar…)

“Genieten van het leven Iris, dus ga op ontdekking.” Dat hoorde ik mezelf zeggen. Al gauw had ik in de gaten dat die nieuwe man een leuke afleiding was, maar er was “iets”. Weer voelde ik een soort afstand. Deze keer zat ik niet echt diep in de relatie, alhoewel ik wel met vragen bleef zitten toen het over was. “Ligt het dan echt aan mij?”, “Waarom ben ik het NET niet?”. “Wat heeft die andere vrouw wel, wat ik niet heb?”Enz. Allemaal zelfafwijzingen, zoveel twijfels over mezelf. Maar ook deze “relatie” werd niks. Ik zat zelf nog vol angst, wantrouwen en meer. Toch durfde ik wel mezelf al te laten zien. De Iris die bewuster na aan het denken was.

Heel vlak na die “relatie” kwam ik per toeval toen in contact met iemand die hij kende. Een voorgestelde vriend op Facebook en schijnbaar had ik op de uitnodiging gedrukt. De dag erna had ik een bericht. Een vrolijk, spontaan bericht. Net zoals ikzelf ben. Na een half uur met elkaar gechat te hebben was er al een heel fijn gevoel tussen ons. Een soort van thuiskomen. Wat was die leuk, maar toen ik verder ging kijken was hij ook “o zo getrouwd”. Geen blijvertje dus dacht ik bij mezelf. Het was gewoon leuk en gezellig, dus dit kon ik wel dealen. Wat had ik het fout. Dat gevoel van thuiskomen… Het in elkaar klikken… Ik was er niet tegen opgewassen. Waarom nu weer een getrouwde man dacht ik bij mezelf. Echter bleef alles nu wel veilig op afstand, dus ook daarvan dacht ik dat het wel aan kon. Toch werd het heel intens. We voelden elkaars energie door de telefoon heen. We zouden elkaar gewoon een keer ontmoeten. Even elkaar zien. Dan zou die “spanning” wel weggaan. Dan zou de fantasie van hoe die ander in werkelijkheid was wel verdwijnen. Bij die ontmoeting was echter ook de eerste aanraking en we voelde het allebei. Het was geen einde.

Iedere dag waren we uren aan het appen. Soms vroeg ik mij af of die überhaupt wel getrouwd was! Urenlang maakte ik tijd om in verbinding te staan. Als ik dan een blog schreef, dan schreef ik die vaak n.a.v. wat ik had gevoeld,ervaren of waar ikzelf nog aandacht aan mocht besteden, of waarvan ik dacht dat hij het wel kon gebruiken. Ik moet zeggen dat hij een grote inspiratiebron is. Ik wilde hem ook graag inzichten geven. Alles wat ik al had “geleerd” dat wilde ik delen. “Als hij het nu eens ook ging zien dat… of voelen zo…!”. Dat was vaak de gedachte.

Wat moet ik dan Iris ,vroeg hij een keer. Moet ik dan mijn tas met spullen pakken en bij jou op de stoep staan? Hell no! Dat was het laatste wat ik wilde. Ik wil niet gelijk zo’n relatie. Ik hou van mijn vrijheid. Ik zou het veel te benauwd krijgen. Hoe raar dat dan ook weer klinkt. En dan zakte zijn gevoel, hij kwam weer terug waar hij was.

Mijn leven ging ook door. Ik ontmoette mensen, ik zoende met mannen en toch bleef hij in mijn hoofd. Hij wilde ook graag dat ik hem los zou laten. Hij wilde dat ik doorging, dat ik iemand zou treffen die mij zou zien zoals ik ben. Alleen bleven we ons aantrekken en als het mij dan te moeilijk werd (mijn pijnlijke gevoel dat hij mij nooit live wilde zien), dan kwam daar weer een afscheid. We hebben vaak afscheid genomen. Ook omdat hij mij eigenlijk niet wilde want zo was hij niet. Alleen lukt dat loslaten echt niet op wilskracht. Dus ik liet hem er maar altijd weer zijn en deelde en deelde en deelde wat er binnenin mij afspeelde. Hij is de man geweest die mij zag met al mijn angsten en niet wegliep. Hij hoefde ook niet weg te lopen want hij was er nooit echt. Ik ben hem daardoor heel erg dankbaar want mijn diepste angsten kwamen boven en ik heb er naar mogen kijken en doorvoelen.

Maar als ik hem niet “wilde”, wat was het dan? Ow en geloof me, het is niet dat ik niet intiem met hem wilde zijn. Iedere vezel in mij riep zijn naam. Dat verlangen voelde ik door heel mijn lijf en ik kon er niks mee. Ook dat heeft mij veel geleerd. Hij kwam mij bewust niet onder ogen, omdat hij ook voelde wat hij voelde. Hij zou alles verliezen (zo was zijn gedachte) en dat wilde hij niet. En weet je wat… ik ook niet. Het is nooit mijn idee geweest om hem uit zijn huwelijk te trekken. Eigenlijk zag ik hem ook helemaal niet als een getrouwde man. Ik wilde hem graag iets laten zien, laten ervaren. Het idee overbrengen dat we elkaar niet voor niks hadden ontmoet. Hoppa, daar ging ik. In de hulpverlenersmodus. Iets waar ik zo goed in ben. Hoewel ik in de tussentijd alles kon voelen en ervaren en zo zelf ook eerlijk naar mezelf kon kijken, was ik ook veel met hem bezig. Ik doorzag alles. Ik voelde veel. “Als hij nu eens… / Wat als hij…” Alles was hij.

En dan die kwellende gedachten die je in je hoofd gaat halen. Is dat die hele verbinding waard? Ik besef mij heel goed dat alle dingen die ik heb gevoeld, dat dat nodig is geweest. Ik heb zo’n moeite met verlatingsangst en dat is nu precies wat hier aan de hand was. Telkens moest ik terugkomen bij mezelf. Telkens was hij er niet.

Nu is elkaar aanvoelen natuurlijk heel speciaal. Elkaar op afstand voelen is heel bijzonder, maar we zijn en blijven mensen. Ja, ik verlangde ook vaker naar een arm om mij heen. Ja, ik wilde ook eens zijn glimlach in het echt zien. Ja, ja en ja. Ik wilde soms meer! Ik ken hem door en door, maar ik weet niet wie hij is. Ik voelde me dan vaak alleen. Wéér terug bij mezelf. Waarom blijf je erin zitten Iris? Daar is geen rationele reden voor te bedenken. Ja, misschien dat ik hem een mooi mens vind? Misschien omdat zijn humor zo bij mij past. Misschien dat ik hem gewoon een keer wilde ervaren? Misschien vulde hij toch mijn gemis op? Misschien moest ik steeds dieper en dieper vallen tot dat ik niet meer kon vallen?

Velen die contact met mij zoeken lezen op internet alles over tweelingzielen. Mijn verhaal is herkenbaar. Echter blijven velen hangen in dat verhaal. Je (en ja ook ik) blijft teveel bezig met de ander. Je gaat wel door met je leven, maar ergens is er een verhaal verteld dat als hij nu ook zijn hart opent, of als hij nu ook zijn levensdoel gaat volgen, dat het dan “goed” komt. Ik ga je even uit die droom helpen. Als de ander er niet aan toe is om iets te leren over zichzelf, als de ander een veilige basis heeft, dan is het voor de ander goed. Jij en ik kunnen iemand niet iets willen leren als de ander op een andere zender is afgestemd. Je wilt niet weten hoe vaak ik heb geschreven. Ja, ergens had ik altijd gelijk volgens hem, maar er naar kijken of ernaar handelen was er niet bij. Blijf niet hopen, blijf niet angst hebben om afgewezen te worden. Afgewezen worden wordt je de hele tijd, niet direct want de intentie kan mooi zijn, maar wel in het algemeen. Je bent het derde rad. Je zal nooit kunnen schijnen. En ook dit heb ik al meerdere keren geschreven, ja ook ik val soms terug. Als de ander zegt gelukkig te zijn, accepteer dat dan. Je doet jezelf zoveel pijn en zoveel tekort door maar iets anders te willen (laten) zien. Sommigen blijven hopen dat de ander “de ogen opent”. Maar wat als jij dan nog steeds niet wordt gezien? Wat als de ander vlucht naar iemand anders? Een andere relatie en niet met jou! Wat als de ander liever voor de snelle kick gaat. Drank of drugs. Of de ander blijft veilig zitten. Houdt met 2 armen en 2 benen stevig vast wat er is. Jij kan nog zoveel doorzien, jij kan nog iets anders voelen, dan nog is het niet aan jou om iets te laten ervaren.

Het komt dan toch niet binnen. Zielsverbinding of niet, dat geeft geen recht om je zo aan de ander vast te klampen. Het zit in jou. Jouw eigen verlatingsangst laat jou vastklampen. Ga daar mee aan de slag. Ga dat losweken. Ga dat zelf overwinnen. Jouw ego laat vasthouden en heeft angst voor verandering. Het zit in jou en ook alleen jij kan dit veranderen Dat kan ik niet door mijn blogs te schrijven. Dat kan iemand anders niet door kaarten te leggen. Dat kan een volgende niet door een reading te geven. Dat kunnen druppeltjes of tinctuurtjes of stenen ook niet voor elkaar brengen. It’s all in the mind. “Denkt die ander aan mij?” Al die vragen over hem… Die pijnlijke emoties zijn niet waar jij je nu bevindt. Niemand anders kan ze ervaren. Dat doe alleen jij. Jij maakt dit ervan, net zoals ik soms nog doe.

Hoe vaak wil je dit nog voelen Iris? Een kritische vraag natuurlijk en gelijk ging ik mezelf afwijzen. Wat ben ik ook stom dat ik er maar niet van los kan komen. Waarom ga ik niet gewoon lekker leven…? Toch is het antwoord heel simpel. Al heel mijn leven ren ik weg voor deze gevoelens. Dat “iets” met liefde mijn levensles is, dat wist ik 3 jaar geleden. Dat het zo’n uitdaging was niet. Natuurlijk is ook een zelfafwijzing dat ik al zo lang schrijf over dit hele proces en dat ik zelf toch weer in een valkuil bleef vallen. Hoe kan ik nu iets over willen brengen als ikzelf nog in die valkuil val?

Tijdens deze twee jaar heb ik vaker hem van me af willen schudden. Als hij me dan weer afwees of als dat verlangen door heel mijn lijf gierde en hij mij niet wilde zien, dan ging ik ex vriendjes appen. Ik ging afspraakjes plannen. Vluchten. Alweer rennen voor dat gevoel. Mijn verlangen moest bevredigd worden, echter was dat niet aan een ander. De afspraakjes werden dan ook weer afgezegd, want de dag erna was daar weer die helderheid.

Zonder al deze emoties en pijnlijke gevoelens zou ik nooit aan mijn groei hebben kunnen werken. Dan had ik zoals gewoonlijk mijn oogkleppen opgezet en net gedaan alsof er niks aan de hand was. Geen hand vol, maar een land vol. Al die pijnlijke emoties moesten keer op keer gevoeld worden, steeds dieper tot de kern om dit te zien. Dus waarom ik er niet “zomaar” uitstapte… Om het te kunnen overstijgen. Steeds een laagje dieper tot mijn eigen gevoel, steeds helderder. Soms is die weg pijnlijk, maar steeds meer ga je dat verlichtte gevoel ervaren. Die liefde in jezelf.

Lieve mensen! Stop met een antwoord te zoeken buiten jezelf. Stop met de ander een stempel als tweelingziel te geven. Stop met het hopen. Ga voelen. Ga luisteren naar jezelf. Loop deze weg alleen en ervaar alles wat er is. Die mallemolen in je hoofd zal niet zomaar stoppen. Daar is oefening voor nodig. Pijnlijke emoties zijn eigenlijk een feestje voor het oefenen van spiritualiteit. Spiritualiteit (het kijken naar jezelf) voorkomt niet pijnlijke gevoelens, maar juist tijdens een crisis ervaar je de kracht ervan.

Heb je hier een vraag over of wil jezelf iets delen? Stuur mij gerust een berichtje.
Dit hele verhaal zal ik ooit in boekvorm gaan schrijven. Tot die tijd zal ik korte blogs blijven delen.

Liefs Iris